Χορός και θεραπεία

Η χοροθεραπεία (dance and movement therapy στα Αγγλικά) αποτελεί μία από τις θεραπείας μέσω τεχνών και τονώθηκε χθες η αξία της μέσα από τη συμμετοχή μου στο εργαστήριο χορού της Τζένης Αργυρίου. Η χορογράφος κάλεσε ανθρώπους με εμπειρία ή μη στο χορό, ώστε να μελετήσει τις πολλαπλές λειτουργίες του στην καθημερινότητα, στον τρόπο που αλληλεπιδρούμε με τους άλλους, στην τέχνη και στην κοινωνική ζωή. Με ενέπνευσε πραγματικά η καλλιτεχνική και ερευνητική της ματιά. Εκτός του ότι μου πρόσφερε πλούσια τροφή για σκέψη, μου έδωσε την αφορμή να γράψω το παρακάτω κείμενο.

Μια χειραψία γενναιόδωρη να καλωσορίζει κάθε εισερχόμενο. Ένα χαμόγελο με ηλιαχτίδες να προσγειώνεται στο βλέμμα μου. Μπήκα στην αίθουσα με τον απόηχο της ζεστασιάς στα χέρια μου. Βολεύτηκα στη θέση του θεατή. Γνώριμη θέση από πολλές παραστάσεις στο Φεστιβάλ Αθηνών. Αυτή τη φορά δεν ήμουν εκεί για κάποιο συγκεκριμένο θέαμα. Αυτό επιβεβαίωσε και η φωνή που μετά το θερμό καλωσόρισμα σαν αεράκι χάιδεψε τα αυτιά μας.

“Σήμερα έχουμε οργανώσει κάτι για εσάς και ταυτόχρονα είμαστε πρόθυμοι να αφήσουμε στην άκρη κάθε οργάνωση, ώστε να δούμε τι μπορούμε να δημιουργήσουμε μαζί”. Τι θα δημιουργούσαμε μαζί; Όλοι είχαμε μια ιδέα ή μια υπόθεση. Την ίδια στιγμή κανείς δεν ήξερε τι θα συνέβαινε ακριβώς. Πώς να γνωρίζουμε άλλωστε, όταν στη συνάντηση αυτή η κοινή συνθήκη ήταν να αφεθούμε στην κίνηση και να της δώσουμε μορφή; Να αφεθούμε στη μορφή και να της δώσουμε προσωπικό νόημα. Να αφεθούμε στο προσωπικό νόημα και να συνδεθούμε με τους άλλους.

Η σύνδεση. Οικεία συνθήκη και άγνωστη μαζί. Όλοι έχουμε πάρει θέση ως θεατές και ως πρωταγωνιστές να παρατηρήσουμε ή να βιώσουμε στο πετσί μας συνδέσεις. Ακόμα και αν σας προσκαλούσα τώρα να θυμηθείτε την πιο πρόσφατη σύνδεση (ή στιγμή επικοινωνίας) που είχατε με ένα αγαπημένο σας πρόσωπο, η ανάμνηση θα ενεργοποιούσε κίνηση στην καρδιά σας, στην αναπνοή σας, στις αισθήσεις σας. Η κίνηση πανταχού παρούσα. Ακόμα και στην παύση. Εκεί που σολάρει η ανάσα, για να δώσει νέο ρυθμό ή να συνεχίσει τον ήδη υπάρχον.

Εχθές συρρεύσαμε στην Πειραιώς 260 έχοντας όλοι οι συμμετέχοντες την προσωπική μας κίνηση. Μέσα από την σωματική αλληλεπίδραση παράξαμε χορογραφίες γεμάτες αυθεντικότητα. Χωρίς τα στολίδια του εκλεπτυσμένου χορευτικού ρεπερτορίου. Αυτό προορίζεται για αληθινές σκηνές. Στη δική μας νοερή σκηνή απεικονίστηκαν συναισθήματα, ανάγκες, προσδοκίες, βαρίδια, όνειρα, περιέργεια. Κανείς δεν έβαλε λόγια σε ό,τι εκτελούσε το σώμα του. Κανείς δεν χρειαζόταν λεκτική επεξήγηση.

Βρεθήκαμε εκεί για να παρατηρήσουμε, για να ανακαλύψουμε, για να συν-κινηθούμε. Είδα στα μάτια των άλλων την προσμονή. Ένιωσα στα δικά μου τη λαχτάρα. Να βουτήξω σε μια εμπειρία εξερεύνησης. Να μεταφερθώ από το οικείο στο άγνωστο και να επιστρέψω σε ένα διαφορετικό οικείο. Να επιστρέψω στο σώμα μου. Αυτή ήταν και η ανάγκη της Τζένης όπως μας την περιέγραψε στην αρχή. Υποθέτω ότι είναι και η ανάγκη των περισσότερων.

Επιστροφή στο σώμα που γνωρίζει. Στο σώμα με τη διαίσθηση. Στο σώμα με τη σοφία. Επιστροφή για αφύπνιση. επιστρέφοντας στο σπίτι μου 3 ώρες μετά το εργαστήριο συνδέθηκα με το σώμα που θέλει χώρο για να επεξεργαστεί. Θέλει χρόνο για να ξεκουραστεί. Θέλει τη διατήρηση της επιθυμίας για εξερεύνηση. Καθώς κρατώ το μολύβι, νιώθω να αποτυπώνεται εκεί πάνω η πρωινή μου χειραψία με την Τζένη. Καθώς γράφω, έχω την αίσθηση ότι η σύντομη επαφή των χεριών μας πασπαλίζει με κίνηση αυτό το κείμενο. Και έτσι κλείνοντας θέλω να εκφράσω ένα συν-κινητικό ευχαριστώ σε όλους τους ανθρώπους που συναντηθήκαμε χθες. Και με αυτή τη διάθεση ευγνωμοσύνης να συνεχίζω να ανακαλύπτω νέες χειραψίες.

Muffin από τα χεράκια της

Κάθε φορά που έμπαινε στην κουζίνα ήταν πρόθυμη για εξερεύνηση. Δεν είχε τη σιγουριά ούτε την αυτοπεποίθηση, αλλά καθόλου δεν την απασχολούσε η απειρία. Ήταν σε ετοιμότητα να δοκιμαστεί σε συνταγές και να αφεθεί στη διαδικασία της μαγειρικής. Θα ανακάτευε με το δικό της τρόπο, θα ακολουθούσε τα βήματα με ευλάβεια, όπου ήταν απαραίτητο, και θα επέτρεπε να προσθέσει μια έξτρα προσωπική πινελιά. 

Όταν έβαζε το σκεύος στη φωτιά φούσκωνε προκαταβολικά η προσμονή της. Δεν εστίαζε όμως στο αποτέλεσμα. Λαχταρούσε να γιορτάσει την ολοκλήρωση της προσπάθειας. Είχε ακούσει ότι η προσπάθεια δεν είχε απαραίτητα θετικά πρόσημο. Ήταν μια πορεία προς το πάθος. Με αυτή την ερμηνεία το πάθος ήταν συνδεδεμένο με την έννοια του υποφέρειν. Ακόμα κι έτσι εκείνη θα έβρισκε τον τρόπο να ανακαλύψει μέσα στην οδύνη και τον ενθουσιασμό.

Χθες μπήκε στην κουζίνα με αποφασιστικότητα. Θα διατηρούσε την αφοσίωσή της για λίγα λεπτά, μέχρι να αφήσει το ταψί να διεισδύσει στην αγκαλιά του φούρνου. Όσο ψηνόταν το εγχείρημά της, σκεφτόταν ποια στόματα θα ταΐσει. Ποιοι θα εκτιμούσαν τα muffin της ακόμα και αν ήταν "οδυνηρά" στη γεύση. Σίγουρα θα τα πρόσφερε με ζεστασιά και νοιάξιμο. Αυτό την γλύκανε. 

Εκείνα τα muffin είχαν γεύση από τα χεράκια της. Το βράδυ τα σέρβιρε με δεξιοτεχνία και περηφάνεια. 

Εκείνο το βράδυ κοιμήθηκε ήσυχη. 

Όχι επειδή ήταν τα πιο νόστιμα muffin του κόσμου. Αλλά επειδή εκείνα τα muffin της θύμισαν πόσο σημαντικός είναι ο δικός της κόσμος. Ακόμα κι αν ενέχει το πάθος, τόσο με τη μορφή παθήματος όσο και με τη μορφή του ισχυρού συναισθήματος. Κι αν στο δικό της κόσμο μπορούσε να αφεθεί σε διαφορετικές συνταγές, θα πίστευε περισσότερο στα χεράκια της. Και με τέτοια χεράκια θα αφηνόταν να συμπράξει και σε συνταγές σε άλλους κόσμους. 

Ευχαριστώ την Κ.Λ. για την έμπνευση 🥮

9ο Διεθνές Φεστιβάλ Ποίησης Αθηνών

Η ποίηση μας βρήκε εχθές σε μια αίθουσα του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών. 13 ποιητές διάβασαν καθένας στη γλώσσα του ένα ποίημά τους. Η αίθουσα γέμισε με μελωδικά νοήματα, ρυθμικούς συμβολισμούς και νότες λυρικότητας. Σήμερα χρησιμοποιώντας τις λέξεις των ποιητών τόλμησα να συνθέσω ένα κείμενο. Για να συνδεθώ μέσα από αυτό το γραπτό με τη χθεσινή ποιητική ροή. Για να προσκαλέσω όσους διαβάζουν αυτό το κείμενο να συνδεθούν με τη δική τους ροή. Και ίσως έτσι από το ατομικό στο συλλογικό γραπτό να συν-ηχήσει μια μοναδική μελωδία στην καρδιά μας. 

Ακολουθεί το κείμενο που έγραψα. Μέσα σε αυτό ηχούν οι στίχοι των 13 ποιητών. Μέσα σε αυτό ηχεί η πρόθεσή μου για ποίηση κάθε μέρα.

 

Εκείνος ο ιερέας δεν ήξερε από κηρύγματα. ΄Ήξερε να παρατηρεί τους έρωτες, τις χαρές και τις απώλειες των ανθρώπων. Έμπαινε στα σπίτια τους. Ήξερε να επισκευάζει τις ηλεκτρολογικές τους βλάβες. 

Καλούσε τους ενορίτες σε βόλτες στο δάσος. Εκεί έστελνε μια ανοιχτή πρόσκληση. Να αφουγκραστούν την Αλήθεια που κρύφτηκε στο χώμα των μυστικών. Η μόνη του φράση ήταν “Θα έρθει η ώρα που θα φυτρώσει”. Χωρίς βιασύνη, χωρίς άγαρμπες κινήσεις, επέστρεφαν στην πόλη. Καρτερούσαν το μεγάλωμά της. Καθόλου δεν ήθελαν να ξεφυτρώσει άγαρμπα σαν από το κουτί της Πανδώρας. Από το δάσος θα ταξίδευε στην ώρα της σε πόλεις. Σε χωριά. Από το Κίεβο έως την Αράχωβα. Και από τη Γάζα ως τα χωριουδάκια της Ινδίας. Η αλήθεια θα έφτανε ως τα άστρα. Θα μπορούσε να στολίσει τα φτερά του Άγγελου και του Ίκαρου. Μπορεί να μην έχεις δει ποτέ αυτά τα πλάσματα. Δεν είναι όμως ψέματα ότι δεν έχουν φτερά. 

Τα φτερά υπάρχουν ακόμα και στα δικά σου χέρια. Αλήθεια. Αρκεί να τα δεις στο φως. Κι αν έχει χαλάσει ο διακόπτης ή έχει καεί η λάμπα, να πετάξεις σε εκείνον τον ιερέα. Θα χαρεί να φωτίσει και το δικό σου σπίτι. 

 

Με όρεξη...

Αν ήμουν αργαλειός, θα σου έδινα χώρο για να δημιουργήσεις τα υφαντά σου.

Αν ήμουν υφαντό, θα ένιωθα περήφανη για τη μοναδικότητά μου.

Αν ήσουν αργαλειός, θα άφηνα τα δάχτυλά μου να ξετυλίξουν την έμπνευση.

Αν ήσουν έμπνευση, θα σε έπινα χωρίς να χορταίνω.

Όσο έχουμε την όρεξη, θα μετατρέπουμε κάθε μηχάνημα σε αργαλειό.  

Όσο έχουμε τη δίψα, θα μεταμορφώνουμε κάθε πράξη σε έργο τέχνης.

Ευγνωμοσύνη η λαχταριστή

 

Το σπίτι της σοκολάτας ήταν πολυσύχναστο. Όχι τυχαία. Ήταν γευστικό και γενναιόδωρο. Όλοι είχαν ένα ξεχωριστό κέρασμα. Γέμιζαν το στόμα τους με γλύκα και έφευγαν με ξενοιασιά. Επέστρεφαν, όποτε το είχαν ανάγκη. Πάντα επέστρεφαν. Και το σπίτι χαιρόταν να καλωσορίζει και να αποχαιρετά. 

Ώσπου ένας επισκέπτης έφτασε με μια σοκολάτα στο χέρι. Ήθελε να τη δωρίσει στο σπίτι. Μα εκείνο δεν ήταν συνηθισμένο να λαμβάνει. Έστειλε λοιπόν τον επισκέπτη σε ένα ίδρυμα πιο κάτω. Ήταν σίγουρο ότι ο επισκέπτης θα μπέρδεψε τον αριθμό στο δρόμο. 

Ο επισκέπτης επέστρεψε την επόμενη μέρα κρατώντας μια σακούλα με γλυκά. Το σπίτι του υπέδειξε πάλι το δρόμο για το ίδρυμα. Αυτή τη φορά όμως ο επισκέπτης δεν έφυγε. Ήθελε να ανταποδώσει στο σπίτι όλα τα καλά που είχε δώσει στην οικογένειά του.

Ήταν εκεί, για να ταΐσει το σπίτι με ευγνωμοσύνη. 

Το σπίτι κατάφερε να ξεκινήσει με μια μπουκίτσα ευγνωμοσύνης. Μετά από κάμποσο καιρό ήταν σε θέση να τρώει όλη τη μερίδα. Και από τότε οι σοκολάτες που παράγει είναι ακόμα πιο λαχταριστές!  

:) Χαμόγελα :)

Τετράδια, remarkable, laptop, κόλλες Α4, σελίδες που απογειώθηκαν μόνες, μια ακρούλα στο βιβλίο. Ψάχνοντας λίγο χώρο για να αποτυπώσω μερικές σκέψεις έπεσα πάνω στην αφθονία των επιλογών. Στην ποικιλία των layout. Και όσο αναζητούσα τι θα ταίριαζε περισσότερο εκείνη τη στιγμή, τόσο περισσότερο αυξάνονταν οι δυνατότητες. Είχα πρόσβαση στην παράδοση "χαρτί-μολύβι", είχα πρόσβαση και στην τεχνολογία "οθόνη-γραφίδα". Και όσο πιο ανοιχτή ήμουν να δοκιμάσω, τόσο περιοριζόταν το υλικό.

Ανοιγόκλεισα το remarkable, το άφησα να ξαποστάσει στην αγκαλιά μου, το ακούμπησα στο διπλανό κάθισμα. Η πληροφορία διάχυτη γύρω μου. Τα ερεθίσματα να χορεύουν μπροστά μου. Τίποτα από αυτά δεν είχε χώρο στο device, ούτε στο χαρτί. Τι γινόταν; Έχανα την έμπνευση; Στέρευε η φαντασία; Είχα εξοπλιστεί με όλα τα σύνεργα. Περίμενα τις λέξεις να ξεκινήσουν το χορό μέσα μου. Και να τις αποτύπωνα σε γραπτά στιγμιότυπα.   

Μα οι λέξεις αραχτές έμοιαζαν. Σαν να τεμπέλιαζαν. Σαν να είχαν κουραστεί. Σαν να στρέτσαραν λίγο το κορμάκι τους. Δεν είχαν άλλωστε και αυτές δικαίωμα σε ένα διάλειμμα; Να πάρουν μια ανάσα; Κι αν δεν σηκώνονταν ποτέ ξανά; Αν πάχαιναν και τέρμα τα ακροβατικά κόλπα; 

Μα οι λέξεις δεν χρειάζονταν απαιτητική προπόνηση ούτε δίαιτες αυστηρές. Οι λέξεις δεν έχαναν ποτέ το ρυθμό τους. Αρκεί να έπιαναν τις κατάλληλες νότες. Τότε με μια ορμή έμπαιναν στη σειρά τους. Οι ίδιες δεν ανησυχούσαν ποτέ. Δεν βιάζονταν. Αφήνονταν στη ρυθμική τους διαίσθηση να τις ενεργοποιήσει. 

Δεν είχε σημασία πού θα άφηναν το αποτύπωμά τους. Επειδή ήξεραν ότι αυτό που είχε σημασία ήταν να αποτυπώσουν το νόημα. Και έδειχναν εμπιστοσύνη σε αυτούς που θα τις διάβαζαν. Ότι και αυτοί θα εντόπιζαν το νόημα. Οπότε ποιος ο λόγος ανησυχίας;

Άνοιξα το laptop και με κινήσεις απαλές ξεκίνησα να πληκτρολογώ, καθώς ο ρυθμός μου υπαγόρευε τις λέξεις. Πήρα μια βαθιά ανάσα στην ολοκλήρωση του κειμένου βλέποντας το χαμόγελο στις προτάσεις. Φαντάστηκα το χαμόγελο σε κάποιους από τους αναγνώστες. 

Παρατήρησα το μπλε των ματιών τους να χαμογελά και αυτό. Δεν θα έψαχνα για τίποτα περισσότερο σήμερα. Μου αρκεί που ο ρυθμός από ένα άλλο πληκτρολόγιο έδωσε φόρα στο δικό μου. Μου αρκεί που είμαι περίεργη να αναζητήσω νέα νοήματα. 

Μου αρκεί που βλέπω τα μάτια να μου χαμογελούν.   

:) Αφιερωμένη ανάρτηση στην Γ.Π. με μπόλικα χαμόγελα και ακόμα περισσότερη αγάπη  :)

:) Μπόλικη αγάπη και προς την Μαριλένα για τη φωτογραφία :)

Από τα εκτός προς τα εντός

Εκτός του ότι σε σκέφτομαι, ονειρεύομαι κρατώντας μια σβούρα.

Εκτός του ότι σε θέλω, παίζω με τις επιθυμίες μου.

Εκτός του να μη σε χορταίνω, καταβροχθίζω στιγμές.

Εκτός του να σε ποθώ, ενθουσιάζομαι να σε εξερευνώ.

Εκτός του εκτός, σε νιώθω όλο και πιο εντός.

Και έτσι, από τα εκτός προς τα εντός, ξεκινάω να σβουρίζομαι αλλιώς.