Πριν από ένα περίπου μήνα βρέθηκα στη Σεβίλλη για ένα συνέδριο. Ένας Καναδός συνάδελφος είχε την ιδέα να συμμετάσχουμε σε ένα food tour. Οκτώ άνθρωποι συναντηθήκαμε σε μια από τις πλατείες της πόλης και με ξεναγό μας τον Baptiste ξεκινήσαμε την περιπλάνηση.
1η στάση: η παραδοσιακή ταβέρνα Peregil. Ο ιδιοκτήτης ξεχείλιζε από περηφάνια για τον πατέρα του, τραγουδιστή Φλαμένκο, του οποίου μάλιστα το άγαλμα στεκόταν με καμάρι στην απέναντι πλατεία. Σέρβιρε με ύφος καλλιτεχνικό, εξηγούσε τις συνταγές και μας έδειχνε τις φωτογραφίες που ζωντάνευαν στιγμές του παρελθόντος στους τοίχους. Ο γιος του Peregil μιλούσε στα Ισπανικά. Μπορεί κανείς από εμάς (εκτός από τον ξεναγό) να μην καταλάβαινε τι έλεγε, αλλά όλοι μας πιάναμε το κεντρικό νόημα. Δεν ήταν άλλο από την αγάπη του για τη μαγειρική, την παράδοσή του και την οικογενειακή κληρονομιά. Η μετάφραση δεν ήταν τόσο απαραίτητη εδώ. Μόνο για να διασαφηνίσει την περιέργειά μας γύρω από τα συστατικά του κρασιού και του φαγητού.
Το πιάτο που κέντρισε την προσοχή όλων μας είναι αυτό με το όνομα "καρακόλες". Πρόκειται για μικρά σαλιγκάρια. Ήταν ένα από τα αγαπημένα μου όχι μόνο για την ιδιαίτερη γεύση, αλλά γιατί έσπασε η προσωπική μου προκατάληψη ότι σιχαίνομαι τα σαλιγκάρια.
2η στάση: μια επίσης παραδοσιακή ταβέρνα γεμάτη με φωτογραφίες από τις τελετουργίες του Πάσχα. Τα πιάτα κείτονταν πάνω στο τραπέζι και εμείς σαν ευσεβείς προσκυνητές τιμούσαμε το δημιουργό τους.
3η στάση: ένα εστιατόριο με μίνιμαλ αισθητική και "πειραγμένα" πιάτα. Εδώ οι μάγειρες ήταν πιο επαναστάτες. Τολμούσαν να προσθέσουν αντισυμβατικά υλικά σε παραδόσεις χρόνων.
Εκτός από την περιοδεία σε πλούσιες γεύσεις είχα την ευκαιρία να ταξιδέψω με αξιόλογους συναδέλφους με όχημα την Ισπανική κουζίνα. Σίγουρα το φαγητό μας φέρνει κοντά. Είναι γνωστή διαδικασία και καλά δοκιμασμένη "συνταγή". Αυτό που είχε ίσως μεγαλύτερη σημασία για εμάς τους 8 συνδαιτυμόνες ήταν το βίωμα της επίγευσης.
Η δική μας επίγευση ήταν το μνημονικό ίχνος που είχε αποτυπωθεί ως εμπειρία σύνδεσης και αλληλεπίδρασης μεταξύ μας. Συνέχιζε να πάλλεται μέσα μας κάθε φορά που συναντούσαμε ο ένας τον άλλο κατά τη διάρκεια του συνεδρίου.
Ανταλλάσσαμε βλέμματα και γνωρίζαμε ότι κουβαλούσαμε γευστικότατα ίχνη αναμνήσεων γεμάτα στιγμές γέλιου, συζητήσεων και διασκέδασης. Το food tour έγινε ο δικός μας κώδικας επικοινωνίας και οι "καρακόλες" μετατράπηκαν στο ιδιαίτερο inside joke μας.
Αναμένοντας την επόμενη περιπλάνηση με μια αίσθηση επίγευσης στη μνήμη και την καρδιά...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου