Εκεί, στο κουκλίστικο θεωρείο, για 150 λεπτά να γίνομαι μάρτυρας στο όχι και τόσο κουκλίστικο έργο επί σκηνής.
Ο άντρας. Η γυναίκα.
Το τραχύ. Το βελούδινο.
Το λυσσαλέο. Το ευγενικό.
Το κακοποιητικό. Το υποταγμένο.
Το υγιές. Το άρρωστο.
Το τραμ. Ο πόθος.
Τόσα μηνύματα πέρασαν μπροστά από τα μάτια μου.
Η ελπίδα για τρυφερότητα έμοιαζε με κρεμασμένη κουβέρτα από ένα μανταλάκι σε καιρό που λυσσομανάει.
Ώσπου ο αέρας την πέταξε μακριά σε λασπωμένα νερά. Εκεί που γεννιέται η ανάγκη της καθαριότητας.
Με μια τέτοια καθαρή ματιά εγκατέλειψα το θεωρείο, αφού άναψαν τα φώτα αποκαλύπτοντας καθετί: ρυπαρό και διαυγές.
Εδώ, έξω από το θέατρο, για μια στιγμή να γίνομαι ηθοποιός με φούστα που κυματίζει από περήφανη λάμψη μετά το τέλος μιας επιτυχημένης παράστασης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου